Doelpunt van het hart
De stand was 1-1. Nog anderhalve minuut op de klok. Levi's hart bonkte in zijn borst terwijl hij het veld afspeurde. Hij was uitgeput—het was een zware wedstrijd geweest, en hij voelde elke spier in zijn lichaam branden. Maar opgeven was geen optie. Ze móésten winnen. Hij probeerde zijn ademhaling onder controle te krijgen, zijn ogen schoten over het veld. Het team bewoog als één vloeiende eenheid, en langzaam drongen ze door naar het doel van de tegenstanders, precies de kant waar Levi stond gepositioneerd. Maar zijn aandacht bleef hangen op één figuur: Kay.
Kay, zijn beste vriend, speelde met een onverschrokken vastberadenheid. Zijn zwarte tenue kleefde aan zijn gebruinde huid, doordrenkt van zweet. Zijn korte, donkere haren glinsterden in de zon. Voetbal was Kay's grote liefde, en het was dankzij hem dat Levi uiteindelijk had besloten zich aan te melden. Hij had altijd geweten dat hij niet op Kay’s niveau zat, maar voetballen met zijn vriend was het waard.
Levi beet op zijn lip, de onzekerheid knagend aan zijn vertrouwen. Hij had het gevoel dat hij vandaag niet genoeg had bijgedragen. Kay moest wel teleurgesteld in hem zijn. Net op dat moment keek Kay kort naar hem. Een blik die niet te lezen was, maar die door Levi's hoofd spookte.
Kay had de bal nu. Hij slalomde langs tegenstanders, zijn bewegingen soepel en precies. De zon brandde fel, maar niets leek Kay te stoppen. In de verte hoorde Levi de stemmen van hun teamgenoten, het schreeuwen van het publiek, maar zijn aandacht zat vastgekluisterd aan de bal die nu in Kay's voeten rustte.
"Levi! Trap die bal!" Kay's stem sneed door de spanning. Zijn ogen waren fel, vastberaden, en Levi voelde een rilling over zijn rug. Dat was de blik waar hij altijd een beetje bang van werd—Kay's absolute focus.
Voor hij het goed en wel doorhad, kwam de bal zijn kant op, rollend over het gras. Tegenstanders stormden op hem af, en plotseling realiseerde Levi zich hoe dicht hij bij het doel stond. Hij verstijfde een moment, een knoop in zijn maag. Maar instinct nam het over. In een onhandige draai schopte hij de bal met alle kracht die hij nog over had richting het doel.
De seconden leken in slow motion te verlopen. Levi hield zijn adem in terwijl de bal door de lucht zweefde. De keeper sprintte vanaf de andere kant van het doel, maar... het was te laat. De bal verdween in het net.
Levi's ogen werden groot. Had hij dat echt gedaan? Het was alsof de wereld even stopte. De adrenaline raasde door zijn lijf, en voor hij het goed en wel besefte, barstte het veld los in gejuich. Kay rende op hem af, lachend, juichend. "Je bent een held, we hebben gewonnen!" brulde hij.
Levi kon nauwelijks bevatten wat er net was gebeurd. Hij, de underdog, had het winnende doelpunt gemaakt. Maar voor hij erover kon nadenken, stond Kay ineens voor hem. Dichterbij dan normaal. Zijn hand greep Levi's gezicht vast, en voor hij iets kon zeggen, drukte Kay zijn lippen tegen de zijne.
De tijd leek stil te staan. Dit was geen snelle kus op de wang of een vluchtige zoen—dit was hartstocht, rauw en intens. Levi voelde hoe Kay's tong aarzelend langs zijn lippen gleed, zoekend naar een reactie. Even wist hij niet wat hij moest doen, maar toen gleed hij zijn hand naar Kay’s arm en trok hem dichter naar zich toe, zijn ogen langzaam sluitend. De aarzeling in hem smolt weg en maakte plaats voor iets krachtigers, iets zekerders.
Hun tongen vonden elkaar, en Levi voelde een schok door zijn hele lichaam gaan. Dit was onverwacht, overweldigend, en tegelijkertijd precies wat hij wilde.
Achteraf gezien waren er tekens genoeg geweest—die keren dat Kay net iets te dichtbij stond, die korte blikken die hij nooit helemaal kon plaatsen. Het had allemaal hiernaartoe geleid.
"Dit smaakt naar meer," fluisterde Kay zwoel toen ze elkaar loslieten, hun voorhoofden tegen elkaar.
Levi grinnikte, zijn ademhaling nog steeds onregelmatig. "Normaal gesproken zoen ik pas na een date," grapte hij, terwijl hij zijn ogen neersloeg, plotseling verlegen.
Kay lachte zachtjes, zijn stem plagerig. " Ik was benieuwd of je net zo goed kon zoenen als scoren."
Het gejuich van hun teamgenoten en de menigte vervaagde op de achtergrond. Het gevoel van euforie na de overwinning werd nu overschaduwd door iets veel persoonlijkers, iets dat in Levi een warmte losmaakte die niets met de zon te maken had.
“Jij en ik. Date. Vanavond.” Kay's stem was vastberaden, zijn ogen fonkelend toen hij Levi aankeek. Voor het eerst die dag voelde Levi zich echt zelfverzekerd. Hij knikte langzaam, een glimlach op zijn gezicht.
"Tot vanavond, dan.” fluisterde Kay, zijn glimlach vol belofte, en voordat Levi iets kon antwoorden, was hij al verdwenen in de menigte.